Sizi bilmirəm, mən həmişə düşünmüşəm ki, hər ziyanlı, narahatlıq yaradan işdə mütləq bir xeyir olur. Məsələn, günlərin birində sizə ən böyük zərbəni vuran adama dönüb minnətdar olursunuz, çünki məhz ondan aldığınız zərbədən sonra ayağa qalxıb daha zərbə altına düşməmək üçün lazım olan bütün tədbirləri görüb güclü olmusunuz.
Demək istədiyim odur ki, son günlərin kriminal olaylarını müşahidə edib də mənim bu qiymət artımlarına, devalvasiyaya, bahalığa, kasıblığa minnətdar olmağım gəlir bir az da. Belə ki, sosial və maddi problemlərin bolluğu insanların xeylisinin həm də ciddi psixoloji problemi olduğunu ortaya çıxarır. İndi biz təkcə sosial problemlər üzündən yox, həm də psixoloji gərgin olan cəmiyyətimizi müalicə etməyin yolunu düşünüb tapmalıyıq. Yoxsa günbəgün daha böyük dəhşətlər, faciələr yaşayacaq Azərbaycan insanı.
Deyim ki, artıq az da qəssab dükanına bənzəməyə başlayıb ölkə. Ashaas, kəshakəsdir. Birini əvvəl öldürüb, sonra asırlar, guya kiminsə namusuna təcavüz edib, o biri bank borcuna görə özünü güllələyir, qonşu qonşusunun əllərini borcun əvəzində kəsib götürür, başqa biri arvadını baltalayır, biri oğlunu, o biri dədəsini. Nənəsini pul üstə doğrayan nəvə də görürük, nəvəsini söyüşə görə bıçaqlayan baba da. Başqa biri namussuzluq edən anasının qanını tökür. Sonra “şok olay!” qışqıran həmkarlardan eşidirik ki, adamın biri hətta cəsarət edib, özü öz boğazını kəsib. Bir də görürsən, qardaş bacını, bala ananı öldürtdürüb. Hərdən işi kimsəyə buraxmayan qardaşlar da görürük.
Qorxunc olaylardır. Amma nə yalan deyim, altı yaşlı uşağın atası tərəfindən boğazının kəsilərək öldürülməsi qədər sarsıdıcı gəlmədi mənə heç biri. Kim nə deyir, desin, bir uşağın yaşadığı bu dəhşəti heç nə ilə əsaslandırmaq, kimisə təmizə çıxarmaq olmaz. Nə ananı, nə də atanı…
Adam ağlının da ucundan keçirə bilmir ki, özün əzaba dözə bilmədiyin bir yerdə, hansi agilla ovladini qoyub gedər!
O xəbəri oxuyandan düşünürəm ki, yazıq uşaq atasının əlindən
tutub getdiyi yolun sonunda onu ölümün gözlədiyini ağlına belə gətirməzdi. O ölüm anını düşünəndə adam keçirdiyi hissin adını qoya bilmir… Eləcə qulağımda “ay ataaa….ay ata, noollaarrr, kəsməəə” hayqırtısı, iniltisi eşidirəm…Və birdən xırıldayıb kəsilən nəfəs, soyuq torpağa axan isti qan…Qaçıb gizlənən nadan bir ata… Bir də onu düçünürsən ki, bu boyda cinayəti törətmək üçün nə qədər qansız, ruhsuz, hissiz olmalıdır adam…
…Əslində o körpə bir nadan kişinin hikkəsinin, bir aciz cahil qadının xaraktersizliyinin qurbanıdır. İçən, çəkən, evinə heç olmasa bizim kənd adamlarının dediyi kimi, şor-əppək qazana bilməyən, işsiz-gücsüz, veyil, rəzil bir kişinin hikkəsininə normal qadın dözməzdi axı. Və bir də kasıbçılıq o demək deyil axı, sən nakişi olmalısan. Gedib oturub, içki içib, gəlib, arvad döyməlisən. Sənin acizliyinin günahkarı qadın deyil adam, özünsən… Nə yazıq ki, bunu o rəzil kişiyə kimsə deməyib, qadına da “döz, neynəyəsən ərindir, uşağın var” deyirlər, yüz faiz. Yəni nakişidən kişi düzəldib həm cəmiyyəti, həm də adamları bəlaya salırlar bu yolla.
Bütün yaxşı kişilər məni bağışlasın, amma qardaş, bir qadın ki, evində
kişi ola-ola kişisizlik üzündən qaçıb atası evinə getdisə, bu, həm cəmiyyətdə ictimai qınağın olmamasının, biganəliyin nəticəsidir, həm də o kişinin xaraktersizliyinin göstəricisidir. Qadını geri qaytarmağın, yenidən əldə etməyin yolu bir körpəyə dəhşət yaşatmaqdan, onu yerə yıxıb boğazını kəsməkdən, sonra da şərəfsizcə cəsədini qoyub qaçmaqdan keçmir. Bu şəxsiyyət natamamlığı yaşayan kişinin mənasız mənəm-mənəmlik azarıdır.
Sözlərə baxın: “İçərəm, özüm bilərəm”, “çəkərəm, öz işimdir, sənə nə var”, “gəzərəm, özüm bilərəm”, “söyərəm, öz işimdir, döyərəm o da mənlikdir”. Sonra canım sizə desin, “icazə vermərəm”, “qadağan eləyərəm”, “elə geymə”, “belə yerimə”, “orda oturma”, “burda dayanma” və sair… Belə olayları o qədər sadalayaram ki, hamı, lap elə kişilər də dönər deyər, lələ, axı bu kişilik olmadı…
Bir də diqqət yetirilməli daha bir məsələ var. Bu kəsib-doğrama əməliyyatlarını, cinayətlərini törədənlərin hamısı kişilərdir. O xəbərlərin içində ərini öldürən qadın adına rast gəlmədim mən.
Elə o üzdən dözüb duran bütün qadınlara bir çağırışım var burdan. O cəmiyyətlər bərbaddır ki, orda qadınlar cahildir, avamdır, dözəndir, kölədir, haqqını yedirdəndir. Cəmiyyətin həmişə nümunə sayılacaq insanlarını, məmurunu, nazirini, prezidentini, alimini, ziyalısını, sərkərdəsini dünyaya gətirmək, böyütmək, tərbiyə eləmək hüququ əlliyə əlli yox, qırx doqquzun əlli birə nisbəti ilə bizdədir, qadınlarda. Özünüzü kimsəyə yedirtməyin. İçən, çəkən, söyən, döyən, sizi aşağılayan, bir sözlə, qadağalarla dolu boğaz, baş kəsməklə sözünün keçəcəyinə ümidli olan natamam kişilərdən ayrılın, qurtulun. Bu ayrılığı övladınızın edam gününə qədər uzatmayın, lütfən.