Hazırlıq keçdiyi sonuncu şagirdi ilə də sağollaşıb evdən çıxdı. Dekabr artıq özünü göstərirdi – şaxta adamın iliklərinə işləyir, sazaq sifətini yandırırdı. Paltosunun yaxalığını yuxarı qaldırıb şərfini ağzının üstünə çəkdi. İti addımlarla avtobus dayanacağına tərəf getdi. Birdən oğlunun sözlərini xatırladı: “Ana, Yusif məktəbə şokoladlı bulka gətirmişdi”. İçi titrəmişdi bunu eşidəndə. “Yaxşı, balam, alaram, sən də apararsan”. Bu söhbətdən bir həftə keçirdi, amma Tural hələ də məktəbə anasının evdə hazırladığı pendir dürməyini aparırdı.
Bu gün Leyla maaşını almışdı. Dükana girib bazarlıq etmək qərarına gəldi. Evin kirayə haqqını ayırıb qalan pulu saydı. “İndi ürəyin istədiyi hər şeyi ala bilərəm”, -deyib dükana girdi.
Leyla müəllim idi. Məktəbdə dərs saatı az olduğundan məvacibi ancaq yol və kommunal xərclərə güclə çatırdı. Buna görə də hazırlıq keçməyə məcbur idi. Yorulsa da, başqa əlacı yox idi. O pulu da evin kirayəsinə verirdi. Ancaq iki ay idi ki, kirayə haqqını da ödəyə bilmirdi. Oğlu Turalda onurğa problemi var idi. Üç aydan bir müalicə götürürdü. Leyla da bu üzdən evin kirayəsini ləngitmişdi. Amma evin sahibi bu səhər gəlib qəti fikrini bildirmişdi:” Ya bu axşam pulu gətir, ya da evi boşalt”.
Leyla üzərindən yük götürülmüş kimi dərindən nəfəs aldı. Əlindəki torbalarla avtobusa daxil olub boş yerlərdən birində əyləşdi. Yol boyu 6 yaşlı oğlu Turalı və 14 yaşlı qızı Nəzrini düşünürdü. Onların təhsil almaları üçün əlindən gələni edəcəkdi. Övladlarını savadlı görmək istəyirdi. Çünki özü də savadının bəhrəsini görürdü. Filoloq olmasına baxmayaraq, əlavə dil də öyrənmişdi, bundan da uşaq hazırlaşdırırdı. Övladlarına da həmişə oxumağı məsləhət görürdü.
Birdən Leylanın ürəyi sıxıldı. Ərini düşünəndə həmişə belə olurdu. Rüstəm neçə il idi ki, narkotik aludəçisi idi. Onu bu yoldan döndərmək üçün Leyla nə etdisə, xeyri olmadı, o, bu vərdişdən yaxa qurtara bilmədi. İndi də günlərlə evə gəlmirdi. Birtəhər pul tapıb narkotik alır, istifadə etməyəndə isə ağrılardan qıvrılırdı. Artıq Rüstəmin hərəkəti dözülməz həddə çatmışdı. Evdə olduğu vaxtlarda səbəbsiz yerə söz-söhbət salır, heç nədən mübahisə yaradırdı. Hər dəfə Leyladan pul tələb edir, ala bilməyəndə isə yumruqlarını işə salırdı. Leyla boşanmaq haqqında çox düşünmüşdü, ancaq son anda fikrindən dönmüşdü. O, boşanmış qadın adını üzərinə götürmək istəmirdi. Çünki cəmiyyətdə boşanmış qadınlara münasibət birmənalı deyildi. O, bilirdi ki, onun ayrılmağına ailəsi razı olmayacaq, ətrafı isə rişxəndlə qarşılayacaq. Bəzi ağzıgöyçəklərin: “Yaxşı arvad olsaydı, əri onu atmazdı” sözü hər dəfə qulaqlarında çingildəyir, onu bu addımı atmağa qoymurdu. Leyla da bu cür savadlı və gözəl olmasına rəğmən, Rüstəmin hər əzabına dözür, ondan ayrılmırdı.
Evin bütün ağırlığı Leylanın üzərində idi. Həyatın çətinliklərinə təkbaşına dözür, övladları naminə ayaqda durmağa çalışırdı. Leylanın tək yaşama səbəbi övladları idi.
Evin qapısını döymədən itələdi. Qapı açıldı. “Evdədir”-deyə Leylanın ürəyi sızıldadı. Bildi ki, yenə fəlakət olacaq. Amma uşaqlarına görə səsini çıxarmamağa qərar verdi.
Uşaqlar öz otağında idi. Rüstəm mətbəxdə divana yayxanıb mürgüləyirdi. Leyla əlindəki torbaları stolun üstünə qoyub uşaqlarını səslədi. Səsə Rüstəm ayılıb Leylaya bozardı:
-Hə, biz işdən gələk, arvad gözləyək, arvad hələ küçələrdə gəzsin.
Leyla “Ya səbir” deyib susdu. Uşaqlarını öpüb başlarını sığalladı. Bugünkü dərsləri haqqında soruşdu. Sonra aldığı bulkanı Turala verib gülümsədi:
– Birini indi ye, birini də sabah məktəbə apararsan.
Tural sevinclə əlini bulkaya uzatdı. Bir dişləm vurmuşdu ki, Rüstəm yenə səsini başına atdı. Uşaq qorxusundan əlindəkini stolun üstünə qoyub bacısına qısıldı. Rüstəmin qəzəbli səsi yaxında baş verəcək faciədən xəbər verirdi:
-Nədir, niyə cavab vermirsən? Yoxsa məni saymırsan? Yoxsa bəyənmirsən məni? Daha işinə gərək deyiləm, hə?
Nəzrin gəlib yalvarıcı nəzərlərlə anasına baxdı. Leyla başı ilə razılıq işarəsi verdi.
Birdən Rüstəm əlini stola vurdu:
-İşə gedirsən, hanı qazancın? Gətir bura görüm. Mənə pul lazımdır, gətir. Yoxsa sabahdan heç yerə getməyəcəksən. Evdə oturacaqsan.
Bu yerdə Leyla dözə bilmədi, aldığı pulları çıxarıb stolun üstünə atdı:
– Evin kirayə haqqıdır, 2 aydır vermirik. Mən işə getməsəm, kim edəcək bunları?
-Mən!
-Hə, sən! Nə ilə?
-Nə demək istəyirsən? Bu vaxta kimi kim saxlayıb? Bəlkə başqa biri baxıb mənim uşaqlarıma?
Leyla ağzını açıb nəsə demək istəyirdi ki, Nəzrin qəfildən qardaşını qucaqlayıb ağlamağa başladı:
-Bəsdirin, etməyin, bitirin bu müharibəni. Dözə bilmirik, əzab çəkirik sizin bu davanızdan.
Tural da ona qoşuldu, ikisi də bərkdən ağlamağa başladılar. Leyla tez özünü uşaqlarının üstünə atdı, onları qucaqlayıb sakitləşdirməyə başladı. Amma Nəzrin sakitləşə bilmirdi:
-Hər dəfə imtahan ərəfəsində belə edirsiniz. Mən indi imtahana necə hazırlaşım? Dözə bilmirəm, burama yığılıb artıq, boğuluram, – əli ilə boğazını göstərdi.
-Gördün, neylədin?- Leyla Rüstəm tərəf döndü,-Uşağı nə hala qoydun?
– Səsini kəs!- Rüstəm Leylanın üstünə cumdu. Nəzrinlə Tural ağlayaraq Rüstəmin önünə atılıb onu saxlamağa çalışdılar. Rüstəm isə şirə dönmüşdü. Əli ilə uşaqları itələyib Leylanı təpiyinin altına saldı. Nəzrin qışqırıb atasını dayandırmaq istədi, alınmadı. Leyla Rüstəmin söyüşlərinin və təpiklərinin altında inildəyir, onun əlindən qurtula bilmirdi.
Onların bu halını izləməyə ürəyi tap etməyən Nəzrin cəld mətbəxdən çıxıb otağına getdi. Tural da ağlaya-ağlaya onun ardınca qaçdı.
Birdən Turalın: “Ana, Nəzrin” deyərək qışqırığı eşidildi, sonra səs kəsildi. Səsi eşidən Rüstəm əlini saxladı. Leyla Rüstəmin əlindən qurtulmaq üçün onu itələdi. Rüstəm səndirləyib yerə yıxıldı, başı divarın tininə dəydi, huşunu itirdi. Leyla ona fikir verməyib yan otağa qaçdı. Otaqda heç kimi görmədi. Ağlına dəhşətli fikir gəldi. Qorxa-qorxa açıq pəncərəyə yaxınlaşdı. Gördüyü mənzərədən dəhşətə gəldi. Nəzrin olanlara dözməyib özünü pəncərədən atmaq istəyəndə Tural onu tutmağa çalışmış, amma Nəzrinin ağırlığına tab gətirə bilməyib onunla birlikdə 7-ci mərtəbədən aşağı düşmüşdü.
Leyla “Nəzrin, Tural” deyib fəryad qopardı. Elə həmin andaca ürəyi dayandı. Onun yanıqlı səsi evin suvağı qopmuş divarlarında əks-səda verdi…
Açıq pəncərədən içəri dolan soyuq dekabr küləyi Rüstəmlə Leylanın cansız bədəninin üzərindən keçib mətbəx stolunun üstündə dişlənmiş şokoladlı bulkanın yanağını sığallayırdı. Acıqlı ev sahibini sakitləşdirəcək bir neçə yüzlük əskinas isə yazıq-yazıq havada uçuşurdu…
Sevil Gül Nur