“Xalq Cəbhəsi” qəzetinin Baş redaktoru, şair Elçin Mirzəbəyli 1937.az saytında “ÖZÜNÜ TƏNQİD ET” layihəsinin qonağ olub:
Nə özünütərifdə səmimiyyət var, nə də özünütənqiddə. Bu səbəbdən də nə yazacağımı bilmirəm…
Özümü heç vaxt tərifləməmişəm. Əslində, buna heç ehtiyacım da olmayıb. Heç özümü tənqid də etməmişəm. Ara-sıra, tək qalmaq imkanım olanda və həyatımda nələrinsə öz yolunda olmadığını görəndə həyatımı, yaradıcılığımı tamamilə kənar bir şəxs kimi təhlil edirəm. Nəticəni başqalarına açıqlamıram. Çünki əldə etdiyim nəticənin başqalarına heç bir aidiyyəti yoxdur.
Yaradıcılığımı təhlil edə bilmərəm. O zaman gərək hər şeyi alt-üst edim. Bu gün yazdığımı sabah bəyənmirəm. Əksər hallarda belə olur. Adətən, köhnə yazılarıma qərəzli münasibətimin heç köklü səbəbi də olmur. Sadəcə, xoşuma gəlmir, vəssəlam.
Ən böyük səhvim yalanlara inanmamağım və özümü inanırmış kimi göstərməyimdir. Yalanlara inanmamağım həyatımı çətinləşdirir… Özümü inanırmış kimi göstərməyim isə yalan danışan şəxsin reallıqdan uzaq düşməsinə zəmin yaradır. O, məni aldatdığını düşünür, lakin illərdən sonra, danışdığı yalanların heç bir nəticə vermədiyini, yalnız öz həqiqətimlə, öz prinsiplərimlə hərəkət etdiyimi görəndə səhv etdiyinin fərqinə varır. Bu zaman çox gec olur.
Kəsəsi, mən yalanlara inandığımı nümayiş etdirməklə yalançıların özlərini illər uzunu aldatmalarına imkan verirəm. Başa düşürəm, çox insafsız davranışdır… Amma neyləmək olar, mən də beləyəm.
Xarakterimdəki ən böyük çatışmazlıq çöx mühüm məsələlərlə bağlı qərarlarımı bir an içində verməyim, çox kiçik və bəzən də əhəmiyyətsiz məsələlər haqqında uzun müddət düşünməyim, qərarsız qalmağımdır. Daha bir mənfi cəhətim hətta məni sevməyən, arxamdan min oyun çevirən, mənə min yol xəyanət edən insanlardan ayrıla bilməməyimdir.
Nəinki alışdığım insanlardan, hətta köhnə əşyalarımdan belə qopmağa çətinlik çəkirəm. Məsələn, köhnə ayaqqabılarımı hər zaman yenilərindən daha çox sevirəm, imkan düşdükcə istifadə etməyə çalışıram.
Daha bir problemim ifrat dərəcədə səbrli olmağım və şəxsən mənim özümə qarşı böyük səhvlərə yol verən insanları bağışlamağım, baş verənləri qısa bir zaman ərzində unutmağımdır. İşinə, ideallarına, prinsiplərinə xəyanət edən adamları isə heç vaxt bağışlamıram. Çırpdığım qapını yenidən açmağım mümkün deyil. Tərk etdiyim yerə hətta qonaq kimi də getmirəm. Məni tanıyanlar bunu yaxşı bilir.
Yaradıcılığıma münasibətdə tənbələm, amma şanslıyam. Çox gözəl dostlarım var və onlar məni təmənnasız olaraq sevirlər.
Bəzən mənə saysız-hesabsız pisliklər edən insanlara qarşı həddən artıq humanist davranıram, onlara göstərdiyim diqqəti məni sevənlərə və sevdiklərimə göstərmirəm. Yaxşı cəhət deyil, bilirəm. Lakin bu mənim həyat fəlsəfəmdən qaynaqlanır. Bir insanın ona edilən yaxşılıqların müqabilində nə qədər pislik edə biləcəyinin sərhədini müəyyənləşdirmək istəyirəm. İnsanın sonsuza qədər pis olacağına inanmıram. Bütün bunlar zamanımı alır və sevdiyim insanların məndən inciməsinə səbəb olur.
İşimi çox sevirəm, bəzən aşırı dərəcədə. Bu isə şəxsi həyatıma öz mənfi təsirini göstərir.
Uzaqdan həddən artıq rəsmi və quru adam təsiri bağışlayıram. Bir çox hallarda bu, insanların mənimlə məsafə saxlamalarına səbəb olur. Amma məni tanıyanlar yaxşı bilirlər ki, kifayət qədər ünsiyyətciləm.
Birini də yazım: Aqil Abbas deyir ki, sən ifrat dərəcədə mədəni adamsan. O qədər mədənisən ki, söyüş söysən, bundan yaxşıdır. Bir az mübaliğəli desə də, haqlıdır. Əslində, etik prinsplərə ən kiçik detallarına kimi əməl etməyim mənə çox mane olur. Bəziləri bundan sui-istifadə etməyə çalışır və bəzən edirlər də.
Dəyişməyim isə mümkün deyil. Bu yaşdan sonra xarakterimi, həyat tərzimi dəyişmək niyyətində deyiləm.
Bu qədər…
– See more at: http://1937.az/yeni/view/4003#sthash.LSupc9ae.dpuf