Anarın ölüm xəbərini İzmirdə aldım. Uzun təyyarə yolculuğundan sonra oteldə rahatca kompüteri açıb, internetə bağlanıb ölkəmlə bağlı ən yeni məlumatları incələyərkən… bütün manşetlər onu göstərdi. Vəfat etmişdi. Qəfil. Ürək tutmasından.
Cəmi – cümülətanı 41 il daşıya bildi o ürəyi. Çox böyük idi. Gerçəkdən! Elə ona görə də gücü çatmadı. “Pes” etdi. O ürəyi bitirənə qədər ürək onu bitirdi. Eynən tibbi diaqnozda deyildiyi kimi, tutdu və bitirdi.
Anarı həyatımda bir dəfə də olsun canlı, üzbəüz görməmişəm. Hətta rəsmi tədbirlərdə də. Amma onun üzündəki xoş, təbii, səmimi təbəssüm, hətta gülüşünün rəngi belə düşünürəm çoxlarının göz və qulaq yaddaşında iz buraxıb, beyinlərdə pərçimlənib qalıb. Mən daxil. Çoxlarının…
Tanrı Anari düz 17 yaşında misli görünməmiş bir məşhurluğa “ulaşdırdı”, ona 25 yaşında deputatlıq yolu açdı, bütün uğurları, şöhrəti, ad-sanı bircə anın içində bu cavan oğlanın ovcuna peşkəş elədi… Hə, tələsdi. Anar mövzusunda Tanrı belə tələsdi. Tez alacağını bildiyi üçün, hər şeyi də tez verib… tələsdi.
Yoldaşı deyir, adi bir qrip olduğunda belə anasına zəng edəcək, balacalarla uşaq oyunları oynayacaq, ən xırda şeydən qəhərlənəcək qədər kövrəkmiş Anar. Oysa, maraqlıdır: Bütün bunları niyə xüsusi bir eyhamla xatırladır, xanım? – Zatən gönü qalın, insanlıq ruhundan uzaq, qəlbi daş insan 41 il yaşamazdı ki…
Bu gün 45 yaşına qədəm qoydun, dəyərli insan. Mübarək! Sonsuz təbriklər…
Sənin qədər sevilincə ölüm belə qorxusuzdur. Ölmək belə gözəldir.
Sadəcə bunu bil…